Ιερομονάχου Σεραφείμ Ρόουζ Η αποκάλυψη του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά

Περιεχόμενα
Πρόλογος των εκδόσεων
Εισαγωγή στην ελληνική έκδοση
Εισαγωγή
1. Η έρευνα
2. Η αποκάλυψη
3. Ο πόνος
4. Η αναγέννηση
5. Συμπέρασμα
6. Ερωτήσεις και απαντήσεις
Κατόπιν

Πρόλογος των εκδόσεων
Η κατάσταση της καρδιάς μας είναι που καθορίζει τη στάση μας στη ζωή. Όταν ο νους είναι μέσα στην καρδιά και προσφέρει από εκεί μαζί της λατρεία στο Θεό, τα τραγικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή – όπως η έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή, που μεταφράζεται σε πολέμους, εκμετάλλευση, εγκληματικότητα αλλά και εκτρώσεις, η αποφυγή των οποίων είναι σκοπός του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού, στον οποίο ανήκουν οι εκδόσεις μας – δεν υφίστανται. Οι ιδεολογίες και οι απρόσωπες αρχές δεν είναι αρκετές για να δώσουν στον άνθρωπο το ανθρώπινο μέτρο. Μόνον ο Θεός, που έχει δημιουργήσει τον άνθρωπο, μπορεί να τον οδηγήσει σε ένα τρόπο ζωής και δράσης ελεύθερο, που σέβεται τις «προδιαγραφές» του και δεν τον βγάζει από τα όριά του, καθιστώντας τον καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό. Έχοντας γνώση αυτής της θεμελιώδους αλήθειας, αλλά και της τάσης που υπάρχει στις μέρες μας να ξεχαστεί ή να παρερμηνευτεί η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, οι εκδόσεις Εγρήγορση καταθέτουν το παρόν βιβλίο ως ελάχιστη συμβολή για ένα κόσμο περισσότερο ανθρώπινο.

Εκδόσεις Εγρήγορση

Εισαγωγή στην ελληνική έκδοση
Ο σημερινός Δυτικός άνθρωπος, που ζει μέσα σε συνθήκες υλικού ευδαιμονισμού, συχνά μπερδεύεται τόσο πολύ που φτάνει να πει, σαν τον άφρονα πλούσιο: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, φάγε, πίε, ευφραίνου», λες και η ψυχή είναι κάτι που μπορεί να καταναλώσει υλικά αγαθά, και μάλιστα να χορτάσει μ’ αυτά την πνευματική της δίψα.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ († 1993) Τα δύο είδη ταπεινώσεως: Η άκτιστη-Θεία και η κτιστή-ασκητική

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να ταπεινωθούμε, για να ομοιάσουμε προς Αυτόν. Η ταπείνωση, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, ανοίγει την καρδιά με κίνηση αγάπης προς όλη την κτίση· κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχής βλέποντας τους άλλους σε δόξα. Καθιστά τον άνθρωπο αληθινά θεοειδή. Ελκύει σε αυτόν το Άκτιστο Φως του Θεού. Εμπνέει τη δίψα να ομοιωθεί με Αυτόν σε όλα τα επίπεδα. Κάποια χροιά της ταπεινώσεως της Θείας αγάπης έχει η αγάπη της μητέρας προς το παιδί της. Αυτή υπηρετεί το βρέφος, υποδουλώνει τον εαυτό της, χωρίς να αισθάνεται καμία εξουδένωση. Έτσι και στην αγάπη του Χριστού δεν υπήρξε εξουδένωση, όταν Αυτός, δίνοντάς μας υπόδειγμα, ένιψε τα πόδια των Αποστόλων κατά τον Μυστικό Δείπνο. Η αγάπη του Χριστού θέλει να υπηρετήσει τους «μικρούς» και αδυνάτους του αιώνος αυτού.

Δεν θα μας έδινε ο Κύριος την εντολή, «μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων» (Ματθ. 18,10), αν ο Ίδιος δεν ενεργούσε με αυτό τον τρόπο. Η γνήσια πνευματική αγάπη ασπάζεται τον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια του Χριστού, που μας χάρισε την ουράνια αυτή κατάσταση. Η αγάπη του Χριστού, ως φορέας της αιωνιότητος που δεν γνωρίζει θάνατο, παραδίδεται στην υπηρεσία ή ακόμη και στην καταδαπάνησή της για τους άλλους.

Αυτό το Φως της αιωνιότητος είναι βεβαίως καθαρή δωρεά. Εμείς τίποτε δεν έχουμε «ως μη λαβόντες» (βλ. Α’ Κορ. 4,7). Ωστόσο το καθαρό αυτό δώρο αφομοιώνεται από μας με δύσκολο αγώνα, με τη σταύρωση μας. Και αυτό, για να μπορέσει ο Κύριος κατά την έσχατη κρίση να μας αποδώσει εκείνο που ο Ίδιος πραγματοποίησε μέσα μας με τον ερχομό Του.