Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει.

Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει.

Η προσευχή είναι μεγάλο αγαθό, αν γίνεται και με λογισμό αγαθό· αν ευχαριστούμε το Θεό όχι μόνο όταν μας δίνει, αλλά και όταν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε, αφού και τα δύο τα κάνει για την ωφέλειά μας.

Έτσι, και όταν δεν παίρνουμε, ουσιαστικά παίρνουμε με το να μην πάρουμε ό,τι δεν μας συμφέρει. Υπάρχουν, βλέπετε, περιπτώσεις που η μη ικανοποίηση του αιτήματός μας είναι πιο ωφέλιμη. Και τότε ό,τι θεωρούμε σαν αποτυχία είναι επιτυχία.

Ας μη στεναχωριόμαστε, λοιπόν, όταν ο Θεός αργεί να εισακούσει την προσευχή μας. Ας μη χάνουμε την υπομονή μας. Μήπως και πριν ζητήσουμε κάτι, δεν μπορεί να μας το δώσει ο Πανάγαθος; Μπορεί, φυσικά, αλλά περιμένει από μας κάποιαν αφορμή, ώστε να μας βοηθήσει δίκαια. Γι’ αυτό ας Του δίνουμε την αφορμή με την προσευχή και ας περιμένουμε με πίστη, με ελπίδα, με εμπιστοσύνη στην πανσοφία και στη φιλανθρωπία Του. Μας έδωσε ό,τι ζητήσαμε; Ας Τον ευχαριστούμε. Δεν μας έδωσε; Και πάλι ας Τον ευχαριστούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, όπως γνωρίζει Εκείνος, τι είναι καλό για μας.

Ας έχουμε ακόμα υπόψη μας, πως ο Θεός συχνά δεν αρνείται, αλλά μόνο αναβάλλει την ικανοποίηση κάποιου αιτήματός μας. Και γιατί αναβάλλει; Επειδή, χρησιμοποιώντας ως μέσο τη δική μας επιμονή στο αίτημα, θέλει να μας ελκύσει και να μας κρατήσει κοντά Του. Κι ένας φιλόστοργος πατέρας, άλλωστε, όταν του ζητάει κάτι το παιδί του, πολλές φορές αρνείται να του το δώσει, όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί μένει κοντά του.

Με δυο λόγια, η αποτελεσματικότητα της προσευχής μας εξαρτάται:

πρώτον, από το αν είμαστε άξιοι να λάβουμε ό,τι ζητάμε·δεύτερον, από το αν προσευχόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού· τρίτον, από το αν προσευχόμαστε αδιάλειπτα· τέταρτον, από το αν για όλα καταφεύγουμε στο Θεό· πέμπτον, από το αν ζητάμε εκείνα που είναι ωφέλιμα σ’ εμάς.

Και δίκαιοι ακόμα να παρακαλέσουν τον Κύριο, δεν θα εισακουστούν, αν δεν πρέπει. Ποιός ήταν δικαιότερος από τον Παύλο; Και όμως, επειδή ζήτησε κάτι που δεν θα τον ωφελούσε, δεν εισακούστηκε. «Τρεις φορές παρακάλεσα γι’ αυτό τον Κύριο», γράφει ο ίδιος, «και η απάντησή Του ήταν: “Σου αρκεί η χάρη μου”» (Β’ Κορ. 12:8-9). Αλλά και ο Μωυσής δεν ήταν δίκαιος; Ε, ούτε κι εκείνος εισακούστηκε. «Φτάνει πια!», του είπε ο Θεός (Δευτ. 3:26), όταν ζητούσε να μπει στη γη της επαγγελίας.

Πέρα απ’ αυτά, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που αχρηστεύει την προσευχή μας, και αυτό είναι η αμετανοησία. Προσευχόμαστε, ενώ επιμένουμε στην αμαρτία. Έτσι έκαναν οι Ιουδαίοι, γι’ αυτό ο Θεός είπε στον προφήτη Ιερεμία: «Μην προσεύχεσαι για το λαό αυτό! Δεν βλέπεις τι κάνουν;» (Ιερ. 7:16-17). Δεν απομακρύνθηκαν, λέει, από την ασέβεια. Κι εσύ με παρακαλάς γι’ αυτούς; Δεν σ’ ακούω!

Όταν, πάλι, ζητάμε κάτι κακό εναντίον των έχθρων μας, όχι μόνο δεν το πραγματοποιεί ο Θεός, αλλά και παροργίζεται. Γιατίη προσευχή είναι φάρμακο. Κι αν δεν γνωρίζουμε πως πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα φάρμακο, δεν θα ωφεληθούμε ποτέ από τη δύναμή του.

Πόσο μεγάλο καλό είναι η συνεχής προσευχή, το μαθαίνουμε από τη Χαναναία εκείνη του Ευαγγελίου, που δεν σταματούσε να κραυγάζει: «Ελέησέ με, Κύριε!» (Ματθ. 15:22). Κι έτσι, αυτό που αρνήθηκε ο Χριστός στους αποστόλους, τους μαθητές Του, το πέ­τυχε εκείνη με την υπομονή της. Ο Θεός, βλέπετε, προτιμάγια τα δικά μας ζητήματα να Τον παρακαλούμε εμείς οι ίδιοι, που είμαστε και υπεύθυνοι, παρά να Τον παρακαλούν άλλοι για λογαριασμό μας.

Όταν έχουμε την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου τούτου όχι μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας μιλήσουν δεν καταδέχονται. Πρέπει πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά τους -υπηρέτες, γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά.- και να τους καλοπιάσουμε, να τους εκλιπαρήσουμε, να τους προσφέρουμε δώρα. Έτσι θα εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους αρμόδιους αξιωματούχους, για το διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς μας.

Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει μεσολαβητές. Δεν χρειάζεται να Τον παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε ό,τι έχουμε ανάγκη. Μόνο Αυτός χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει εκείνα που δεν Του δανείσαμε. Κι αν δει ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη και καρτερία, πληρώνει δίχως να απαιτεί ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή· όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα, με την αναβολή αυτή μας κρατάει κοντά Του.

Αν, λοιπόν, εισακούστηκες, ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες, μείνε κοντά Του, για να εισακουστείς. Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι.
Όταν πικράνεις έναν άνθρωπο, αλλά στη συνέχεια παρουσιάζεσαι μπροστά του και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ, ζητώντας ταπεινά συγχώρηση, δεν θα κερδίσεις τη συμπάθειά του; Πολύ περισσότερο θα κερδίσεις τη συμπάθεια του ανεξίκακου Θεού, αν και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ και κάθε ώρα επικαλείσαι την ευσπλαχνία Του με την προσευχή.

Ας τ’ ακούσουν όλα αυτά όσοι προσεύχονται με ραθυμία και βαρυγκωμούν, όταν ο Κύριος αργεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Τους λέω: “Παρακάλεσε το Θεό!”. Και μου απαντούν: “Τον παρακάλεσα μια, δυο, τρεις, δέκα, είκοσι φορές, μα δεν έλαβα τίποτα”. Μη σταματήσεις, ώσπου να λάβεις. Σταμάτησε, όταν λάβεις. Ή μάλλον, ούτε και τότε να σταματήσεις την προσευχή.Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς.

http://psigmataorthodoxias1.wordpress.com

Η παιδαγωγική του αγίου Νεκταρίου

Η παιδαγωγική του αγίου Νεκταρίου

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης

῾Οἱ δράστες πού ἔφθασαν στό γραφεῖο τοῦ Διευθυντῆ τῆς Ριζαρείου Σχολῆς, ᾽Επισκόπου Πενταπόλεως Νεκταρίου, ἀπό τούς παιδονόμους μέ τήν καταγγελία τῆς ῾βαρείας παραβάσεως τοῦ κανονισμοῦ᾽ ἦταν τέσσερις. Τούς ἔλεγαν Σωφρόνη, Παπαχρήστου, Λελεδάκη καί Περιτζόγλου. Φαίνονταν ἀγριεμένοι, ροδοκόκκινοι, ἕτοιμοι νά ὑποστοῦν τίς συνέπειες τίς ἀνταρσίας.᾽Εκείνη τήν στιγμή ἔγραφε ῾παραινετικήν ἐπιστολήν πρός φίλον ἀδελφόν ἱερομόναχον᾽. Ξαφνιάστηκε μέ τόν θόρυβο. ῾Ο κονδυλοφόρος ξέφυγε ἀπό τά δάχτυλα, ἡ πένα πέταξε μιά σταγόνα μελάνι στό χαρτί.

- Πρός τί ὁ θόρυβος, τί συνέβη;

- Κύριε σχολάρχα, Σεβασμιώτατε... μέ συγχωρεῖτε, ἀπό δῶ ὁ Παπαχρήστου μέ εἶπε εἰς ἐπήκοον ολων σφετεριστή, δηλαδή κλέφτη.

- Εἶναι δυνατόν, ἀληθεύει; Σιγορώτησε ἤρεμος.

- Ψέμματα λέει... μοῦ ὕβρισε τήν πατρίδα. Εἶπε ὅτι ἐμεῖς οἱ Μετσοβίτες εἴμαστε Τουρκόγυφτοι καί τρῶμε νύχτα-μέρα γιαούρτι.

- Σοβαρῶς;

- Νά σᾶς πῶ, πετάχτηκε ὁ τρίτος. Νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια. Δέν τοῦ ἔδωσε νά διαβάσει κάποια φυλλάδα, κάποιο περιοδικό...

- Ποῖον περιοδικόν;

- ῎Οχι περιοδικό...βιβλίο.

- Ποῖον βιβλίον;

- Τό ἡμερολόγιο τοῦ Σκόκου.

- Πῶς βρέθηκε εἰς τήν Σχολήν τό ῾Ημερολόγιο τοῦ Σκόκου;

- Δέν εἶναι ὁλόκληρο...εἶναι φύλλα-φύλλα. Τό πέρασε κρυφά ὁ Περιτζόγλου.

- Κι ἐσύ διατί κατηγορεῖσαι;

- Αὐτός, κύριε διευθυντά, πετάχτηκε κι ἔλαβε τόν λόγο ὁ παιδονόμος, αυτός εἶναι ὁ καθαυτό ὑποκινητής τῆς φασαρίας. Τούς ἐρέθιζε μέ τρόπο καί τούς ἔσπρωξε νά χτυπηθοῦν, γιά νά γελάει.

᾽Ακολούθησε σιγή.

Γύρισε, τούς κοίταξε στά μάτια ἕναν-ἕναν. Τούς κοίταξε μέ τά μεγάλα γαλανά μάτια του, χλωμός, βουβός, πικραμένος.

- Αὐτά ὅλα τά ὁποῖα ἐκάματε, ἄρχισε σιγά-σιγά νά λέει, μέ λυποῦν βαθύτατα. Μέ ἀναγκάζουν νά τιμωρήσω τόν ἑαυτό μου.

- Τόν ἑαυτό σας, κύριε σχολάρχα; ἔκανε καταγεμᾶτος ἀπορία ὁ παιδονόμος.

- Μάλιστα. Νά τιμωρήσω τόν ἑαυτόν μου εἰς ἀπεργίαν πείνης. Κύριε παιδονόμε, ἀπό ταύτην τήν μεσημβρίαν θά εἰδοποιήσετε τόν μάγειρον ἐπί τρεῖς ἡμέρας νά μήν μοῦ ἀποστέλλει φαγητόν. ᾽Εξηγήθημεν; Τήν ὥρα τοῦ φαγητοῦ θά προσεύχομαι διά τήν ἀνωμαλίαν.

- Μάλιστα.

- Μέ λυποῦν, παιδιά μου, μέ λυποῦν... σεῖς, αὐριανοί ἱερεῖς τοῦ ᾽Υψίστου! Πηγαίνετε, παρακαλῶ, καί εἴθε ὁ Κύριος νά ἀποστείλει ἔλεος καί φωτισμόν... εἴθε νά σᾶς συγχωρήσει.

᾽Απόμειναν ἄναυδοι. ᾽Απόμειναν νά τόν κοιτάζουν. Τά μάτια του μέσα στήν σοβαρότητα καί τήν συντριβή τους τόξευαν κάτι τό ἀνομολόγητο, κάτι τό μεγαλειῶδες.

- Πηγαίνετε... ξανάκουσαν τήν φωνή του. Καί παρακαλῶ μέχρι τῆς μεσημβρίας νά ἔχετε πλήρως συμφιλιωθεῖ. Διότι ἄλλως θά συνεχίσω τήν τιμωρίαν.

Τά πόδια κινήθηκαν, τά παπούτσια σύρθηκαν στό πάτωμα. Βγῆκαν ἀπό τό γραφεῖο ἕνας-ἕνας σκυφτοί, κατακίτρινοι, συνεπαρμένοι ἀπό φόβο καί δέος.

Τό μεσημέρι καί οἱ τέσσερις δέν φάνηκαν στήν τράπεζα, δέν ἔβαλαν μπουκιά στό στόμα. Κλείστηκαν στίς κάμαρές τους κι ἔκλαψαν. ῎Εκλαψαν ὅσο ποτέ στήν ζωή τους᾽.

(᾽Από τό βιβλίο τοῦ Σ. Χονδρόπουλου, ῾Ο ἅγιος τοῦ αἰώνα μας, σσ. 146-148).

1. ῾Η ῾κοσμική᾽ παιδαγωγική: ἀμνηστεία ἤ αὐστηρή τιμωρία.

῾Ο κοσμικός ἄνθρωπος, μπροστά στό παραπάνω γεγονός τῆς συμπλοκῆς τῶν μαθητῶν, θά ἀντιδροῦσε μ᾽ ἕνα διπλό ἀντιθετικό τρόπο: ἤ θά προσπαθοῦσε νά ἀμνηστεύσει τούς ἔνοχους μαθητές – νά ξεχάσουμε τό γεγονός - ἤ θά προέβαινε σέ αὐστηρή καί παραδειγματική τιμωρία, ῾γιά νά μάθουν᾽. Πράγματι. Καί οἱ δύο ἀπόψεις ὡς τάσεις παιδαγωγικές μποροῦν νά ἐπισημανθοῦν στήν σύγχρονη ἐποχή.

῾Υπάρχουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι δέν πρέπει νά τιμωροῦνται τά παιδιά, ἔστω κι ἄν ἔχουν προβεῖ σέ ἐνέργειες ἀξιόποινες, διότι κάτι τέτοιο δέν βοηθᾶ στήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητάς τους. Πολύ συχνά μάλιστα ἀκούγεται ἡ φράση ὅτι ῾δέν πρέπει νά δημιουργοῦμε στά παιδιά ψυχικά τραύματα᾽. Κι ἕνα τέτοιο ψυχικό τραῦμα γι᾽ αὐτούς εἶναι καί ἡ ὁποιαδήποτε τιμωρία τους. ῾Η πρόταση τήν ὁποία κάνουν γιά τίς κακές ἐνέργειες τῶν παιδιῶν εἶναι νά τά ἀφήσουμε ἐλεύθερα, χωρίς νά ἐπεμβαίνουμε στήν ζωή τους. ῾Παιδιά εἶναι, θά βροῦνε μόνα τόν δρόμο τους᾽ ὑποστηρίζουν.

῾Η ἄποψη αὐτή πού ἦταν καί ἡ κυριαρχοῦσα μέχρι τήν ἐποχή μας κρίνεται ὡς ἀνεύθυνη καί οὐτοπική. ᾽Ανεύθυνη, γιατί ἀπαλλάσσει τούς μεγαλυτέρους ἀπό τήν εὐθύνη πού ἔχουν γιά τήν διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων – βολεύει ἐ μ ᾶ ς ἡ παιδαγωγική αὐτή -, οὐτοπική, γιατί δέν λαμβάνει καθόλου ὑπόψη της ὅτι καί στά παιδιά ὑπάρχει ἡ ροπή πρός τό κακό καί τό πονηρό, ὁπότε εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐπέμβαση τῶν μεγαλυτέρων διά τῆς ἀγωγῆς, ἰδιαιτέρως στήν περίπτωση παρεκτροπῆς τους ἀπό τόν σωστό δρόμο. Δυστυχῶς, τά ἀρνητικά ἀποτελέσματα τῆς παιδαγωγικῆς αὐτῆς τά ζοῦμε μέ ἰδιαίτερη ὀξύτητα στήν ἐποχή μας: χουλιγκανισμός, κατάλυση κάθε αὐθεντίας, ἔλλειψη σεβασμοῦ. Τό μόνο ἄλλωστε πού εἰσπράττουν οἱ θιασῶτες τῆς τάσεως αὐτῆς εἶναι ἡ ἀνυποληψία τους καί ἀπό τούς ἴδιους τούς νέους.

Στόν ἀντίποδα, βρίσκονται ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μπροστά καί στό παραμικρό παραστράτημα τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων προτείνουν ῾δραστικές καί ἀποτελεσματικές᾽ λύσεις. Κι οἱ λύσεις αὐτές εἶναι ἡ αὐστηρή τιμωρία τους. Γιά τούς ὑποστηρικτές τῆς παιδαγωγικῆς αὐτῆς ἡ τιμωρία καί ὁ νόμος εἶναι τό μόνο πού μπορεῖ νά συνετίσει τά παιδιά καί νά τα κρατήσει στόν ἴσιο δρόμο.

Δυστυχῶς, καί ἡ παιδαγωγική αὐτή δέν εἶναι ὀρθή, γιατί παραθεωρεῖ τήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ καί τοῦ νέου, τά ἀντιμετωπίζει ὡς ζῶα καί πάνω ἀπό ὅλα στερεῖται ἀγάπης. Τό μόνο λοιπόν πού ἐγείρει ἡ στάση αὐτή εἶναι ἡ ἀντίδραση καί ἡ ἐπανάσταση. ῾Η ῾παιδαγωγική᾽ αὐτή πού ἐπικράτησε σέ παλαιότερες ἐποχές, δυστυχῶς δέν εἶναι ἄμοιρη τῆς νεώτερης ἀσύδοτης παιδαγωγικῆς πού ἀναφέραμε προηγουμένως. Αὐτή τήν γέννησε καί τήν ἐξέθρεψε.

2. ῾Η παιδαγωγική τοῦ ἁγίου: ἀντιστροφή κριτηρίων.

Στό περιστατικό ὅμως μέ τόν ἅγιο Νεκτάριο βλέπουμε μία ἐντελῶς διαφορετική νοοτροπία καί στάση, μία ἄλλη παιδαγωγική. ᾽Αντιμετωπίζει ὁ ὅσιος τό πρόβλημα μέ σοβαρότητα. Διαπιστώνει τό ἄτοπο καί τήν ἐκτροπή τῶν μαθητῶ. Δέν τό ὑποβαθμίζει οὔτε τό ἀμνηστεύει. Αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη ἐπιβολῆς τιμωρίας. ᾽Αλλά μεταβάλλει τό ῾ἀντικείμενο᾽ τῆς τιμωρίας. Δέν τιμωρεῖ τούς ἐνόχους, τιμωρεῖ τόν ἑαυτό του. Καί τοῦτο γιατί νιώθει ὁ ἴδιος ὑπεύθυνος γιά ἐκείνους πού ἔχει τήν εὐθύνη τῆς διαπαιδαγωγήσεώς τους. Εἶναι ὁ Δάσκαλος καί ὁ Διευθυντής τους, δηλαδή ἡ κεφαλή τους. ᾽Από ἐκεῖ πρέπει νά ἀρχίσει. ῾Η στάση του εἶναι γεμάτη ἀπό ἀγάπη.

Μά γνωρίζει ὅτι ἡ τιμωρία του εἶναι καί ἡ μεγαλύτερη τιμωρία τῶν μαθητῶν του. Γιατί τούς δημιουργεῖ πρόβημα συνειδησιακό. Τούς κάνει νά νιώσουν ἐνοχή καί τύψεις. Τούς φέρνει σέ ψυχικό ἀναβρασμό πού θά ξεσπάσει σέ μετάνοια. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός του. Δέν ἔχει νόημα μία τιμωρία πού θά ὁδηγήσει σέ σκλήρυνση τῶν ψυχῶν. ᾽Εκεῖνο πού μετράει εἶναι ἡ μεταστροφή τῶν ψυχῶν, τό μαλάκωμα τῆς καρδιᾶς. Καί τό καταφέρνει.

Θυμίζει ἡ περίπτωση τήν παρόμοια ἀντίδραση πολλῶν ἄλλων ἁγίων, ὅπως γιά παράδειγμα καί τοῦ συγχρόνου ἁγίου Γέροντα π. Πορφυρίου. Σέ λεωφορεῖο εὑρισκόμενος δέν δέχεται νά καθίσει στήν θέση νεαροῦ, ὁ ὁποῖος πιεζόταν νά σηκωθεῖ ἀπό ὀργισμένους γεροντοτέρους. Παρέμεινε ὄρθιος, γιατί ἔλεγε ὅτι μέ τήν στάση του αὐτή θά κάνει νά ξυπνήσει καί ἡ συνείδηση τοῦ νεαροῦ.

3. ῾Η Νεκτάρειος παιδαγωγική: ἡ μόνη ἀποτελεσματική.

῎Ετσι ἡ παιδαγωγική τοῦ ἁγίου εἶναι καί ἡ πιό δραστική καί ἀποτελεσματική παιδαγωγική. ᾽Εμπνεόμενη ἀπό τήν ἀγάπη πρός τά παιδιά ἀνοίγει τίς καρδιές τους μέ ἀποτέλεσμα νά νιώσουν αὐτά τήν ἐνοχή τους, καθώς εἴπαμε, καί νά μετανοήσουν. Αὐτός δέν εἶναι ὁ στόχος κάθε ἀγωγῆς; ῾Η ἐπίδραση στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου; ῾Ο ἅγιος εἶναι παιδαγωγός καί δάσκαλος, μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξεως: πάσχει καί συμπάσχει μέ τούς μαθητές του. Καί τό παράδειγμά του ἀποτελεῖ τό πιό εὔγλωττο κήρυγμα, τήν πιό καλή νουθεσία. ῾Η παιδαγωγική τοῦ ὁσίου κερδίζει διαχρονικά τούς μαθητές του.

῾Οἱ μαθητές, ἕνας-ἕνας᾽, συνεχίζει στό βιβλίο του γιά τόν ἅγιο ὁ Χονδρόπουλος, ῾κατέβασαν μέσα τους τίς αἰχμηρές λόγχες, μάλαξαν τήν σκληρία τῆς καρδιᾶς, ἔπιασαν σιγά-σιγά νά ῾κάμπτωνται᾽, νά γίνονται διαφορετικοί. ῎Επισαν νά προσέχουν, νά δέχονται τήν ῞Αγια Χάρη... ῾Οπουδήποτε τοῦτο συμβεῖ, σέ ὁποιοδήποτε ἵδρυμα ἤ σχολεῖο σχηματιστεῖ μιά γνώμη γιά ἕναν δάσκαλο ἤ γιά ἕναν προϊστάμενο, ἡ κατάσταση μονιμοποιεῖται. Γιατί τό ἀνώνυμο πλῆθος, οἱ μαθητές πού φεύγουν καί οἱ ἄλλοι πού ἔρχονται, δέχονται καί δίδουν τήν πληροφορία ἀπό στόμα σέ στόμα καί σχηματίζουν πεποίθηση, πού βεβαιώνεται φυσικά μέ τήν ἐξέταση καί τήν πράξη καί τραβάει συνέχεια᾽ (σελ. 148).

4. ῾Η παιδαγωγική τοῦ ἁγίου: παιδαγωγική τοῦ Χριστοῦ καί ὅλων τῶν ἁγίων.

῾Η στάση αὐτή τοῦ ἁγίου Νεκταρίου δέν ἀποτελεῖ ἐφεύρημα δικό του. Δέν εἶναι ἀποτέλεσμα κάποιου φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ. ᾽Αποτελεῖ συνέχεια τῆς στάσεως τοῦ ἴδιου τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστεως, τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾽Εκεῖνος ἦλθε στόν κόσμο ὄχι νά τόν καταδικάσει γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά νά τόν σώσει ἀπό αὐτές. ῾Οὐ γάρ ἀπέστειλε ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ᾽ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι᾽ αὐτοῦ᾽. Καί τόν ἔσωσε, καθώς πῆρε πάνω Του τίς ἁμαρτίες του. ῾Ο Χριστός εἶναι ῾ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου᾽. Μέ τήν σταυρική Του ἰδίως θυσία κατήργησε τήν ἁμαρτία καί μᾶς ἄνοιξε καί πάλι τόν Παράδεισο. Αύτή ἦταν ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ στήν ἔνοχη ἀνθρωπότητα: νά τήν θεραπεύσει ἀπό τό τραῦμα της, ῾τιμωρώντας᾽ τόν υἱό Του.

῎Ετσι ὁ ἅγιος Νεκτάριος φανερώνει καί μέ τό περιστατικό αὐτό τήν ἁγιότητά του. ῎Ισως καί μόνο τό γεγονός αὐτό, ὅπως ἔχει εἰπωθεῖ, θά ἦταν ἀρκετό, γιά νά καταλάβουμε τόν πλούσια ἀρδευόμενο ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ψυχικό του κόσμο. ῾Ο ἅγιος δέν ἦταν παρά ἕνα ῾μίμημα᾽ Χριστοῦ. ῾Η ἀγκαλιά του ἦταν ἡ ὁρατή φανέρωση τῆς ἀγκαλιᾶς τοῦ Θεοῦ πρός τόν ταλαιπωρημένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο.

Αὐθόρμητα κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν προφήτη κραυγάζουμε: ῾Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ᾽!

π. Γιώργης Δορμπαράκης / αντιγραφή

Προς τους καλέσαντας και μη απαντήσαντας

Προς τους καλέσαντας και μη απαντήσαντας

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Λόγος Γ΄ – Προς τους καλέσαντας και μη απαντήσαντας. 

Πόσον απρόθυμοι είσθε, αγαπητοί φίλοι και αδελφοί, εις τους λόγους μου, μολονότι είσθε πρόθυμοι εις το να με βασανίσετε και να με αποσπάσετε από το καταφύγιό μου, από την ερημίαν, την οποία επροτίμησα από όλα τα 

άλλα και την εθαύμασα ιδιαιτέρως, και την εθεώρησα πολυτιμοτέραν από ολόκληρον την περιουσίαν μου, επειδή είναι μητέρα και συνεργός της αναβάσεως προς τον Θεόν και θεοποιεί!

Πώς περιφρονείτε, αφού το απεκτήσατε, εκείνο το οποίον εποθείτε πολύ, και έχετε αποδειχθεί καλύτεροι όταν με εποθείτε, όταν δεν ήμουν παρών, από τώρα, οπότε ημπορείτε να απολαύσετε την παρουσίαν μου, ωσάν να επροτιμούσατε να συνεχίσω την ασκητικήν ζωή μου, παρά να ωφεληθείτε από αυτήν; Ή, μου φαίνεται σωστόν να είπω και το εξής: Εχορτάσατε από εμέ(2) προτού καν με δοκιμάσετε και με γνωρίσετε καλά, πράγμα το οποίο είναι πολύ παράδοξον.

2. Και δεν με επεριποιηθήκατε ως ξένον, ή, δια να είπω κάτι πιο ελαφρόν, δεν συγκεντρωθήκατε μαζί μου, σεβόμενοι, αν όχι τίποτε άλλο, τουλάχιστον την εντολήν(3). Ούτε με εκαθοδηγήσατε, ενώ εσείς είχατε την αρχήν, ούτε μου εδώσατε θάρρος, ενώ ήμουν δειλός, ούτε με επαρηγορήσατε επειδή είχα εξαναγκασθεί, αλλά μου αφαιρέσατε την χαράν από την εορτήν – διστάζω βέβαια να το είπω, αλλά θα το είπω – και με υποδεχθήκατε με όχι καλάς πρώτας ενυτπώσεις. Και ανεμίξατε εις την πανήγυριν την λύπην, πράγμα σοβαρότατον, διότι εις την χαράν αυτήν δεν συμμετέχετε σεις, οι νικηταί μου, διότι δεν θα ήτο αληθές να σας ονομάσω εραστάς μου. Με τέτοια ευκολίαν περιφρονείται, δυστυχώς, κάθε τι το οποίον κατακτάται εύκολα. Και η μεν υψηλοφροσύνη εκτιμάται, ενώ στερείται κάθε τιμής η ταπείνωσις ενώπιον του Θεού.

3. Τι θέλετε; Να κριθώ από σας ή να γίνω κριτής σας; Να εκφέρω την κρίσιν μου ή να δεχθώ την ιδικήν σας; Διότι ελπίζω να νικήσω, αν με κρίνετε, ενώ αν σας κρίνω, δικαίως θα με καταδικάσετε. Το αδίκημά σας δε είναι το ότι δεν ανταποκρίνεσθε όπως έπρεπε εις την αγάπην μου, ούτε με τιμάτε δια την υπακοήν την οποία έδειξα, ούτε μου «παρέχετε» με την τωρινή σας προθυμία εγγύησιν δια το μέλλον, το οποίο μόνον όταν υπάρξει προθυμία εις την αρχήν μπορεί να θεωρηθεί ως σίγουρον, επειδή κάθε άνθρωπος έχει περισσότερον ζήλον όταν αρχίζει κάτι. Σεις δε, ο καθένας χωριστά, προτιμάτε κάτι διαφορετικόν από τον παλαιόν και τον νέον ποιμένα, και δεν σέβεσθε ούτε τον γέροντα, ούτε προσκαλείτε κοντά σας τον νέον.

4. Εις τα Ευαγγέλια περιγράφεται ένα δείπνον(4) εις το οποίον ο οικοδεσπότης είναι καλός και πρόσχαρος, υπάρχουν φίλοι, και το συμπόσιο είναι πολύ ευχάριστον διότι γίνεται ο γάμος του υιού. Και ο μεν οικοδεσπότης προσκαλεί, αλλά οι προσκεκλημένοι δεν έρχονται και ο οικοδεσπότης καταλαμβάνεται από αγανάκτησιν. Και θα παραλείψω τα ενδιάμεσα, διότι δεν είναι ευχάριστα, αλλά θα είπω κάτι πιο ήπιο, ότι δηλαδή συμπληρώνει το συμπόσιο με άλλους. Αυτό μεν λοιπόν δεν ευχόμεθα να συμβεί. Σεις δε εφερθήκατε προς εμέ με τόσην υψηλοφροσύνην και έπαρσιν – πώς να το είπω πιο ήπια; – αφού οι μεν προσκεκλημένοι του δείπνου αγανακτούν και προσβάλλουν τον οικοδεσπότη, ενώ εσείς δεν είσθε ξένοι ούτε προσκεκλημένοι εις τους γάμους, και ενώ σεις οι ίδιοι με έχετε προσκαλέσει και με έχετε δέσει εις την ιεράν αυτήν τράπεζαν, και μου έχετε δείξει την λαμπρότητα του νυμφώνος, με έχετε εγκαταλείψει μετά. αυτό είναι το κατόρθωμά σας. Έχετε διασπαρεί και έχετε απομακρυνθεί, χωρίς να δώσετε μεγάλην σημασίαν εις τον γάμον και εις τον νυμφίον, άλλος δια να πάει στο χωράφι του, άλλος εις την νεόνυμφον γυναίκα του και άλλος δια κάτι άλλο ασήμαντον.

5. Δια τούτο έχω κυριευθεί από λύπη και αμηχανία. Διότι δεν θα αποσιωπήσω ότι έπαθα. Και συνεκράτησα μεν δι’ ολίγον τον λόγον, τον οποίον εσκεπτόμουν να προσφέρω ως δώρον εις τον γάμον, διότι ήτο ό,τι καλύτερον και πολυτιμότερον είχα. Έχω καταφερθεί δε δι’ ολίγον εναντίον σας, των αγαπητών μου φίλων, επειδή έχω αναγκασθεί να το πράξω. Επειδή λοιπόν έχω καταπιασθεί με τόσο λαμπρόν θέμα και μου ακονίζει την γλώσσαν η αγάπη, η οποία είναι επιρρεπής και πλουσία εις κατηγορίας, όταν μετατραπεί εις ζήλον, έχω δεχθεί απροσδόκητον λύπην από την υψηλοφροσύνη σας. Εάν κάποιος από σας, ενώ κατελήφθη από οίστρον (να μιλήσει) δεν του έδωσαν σημασίαν, γνωρίζει πόσον φοβερόν είναι τούτο και θα με συγχωρήσει δι’ αυτό που έπαθα, να φθάσω δηλαδή και μέχρι του σημείου να παραφερθώ.

6. Αλλά εγώ μεν δεν επιτρέπεται ούτε και τώρα να σας κατηγορήσω, και εύχομαι ποτέ άλλοτε να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Και σήμερα μεν ίσως να έχω καταφερθεί περισσότερον από όσο έπρεπε εναντίον του ιερού ποιμνίου, των αξιεπαίνων προβάτων του Χριστού, της θείας κληρονομίας, χάρις εις την οποία και συ είσαι πλούσιος, Πατέρα(5), έστω και αν είσαι πτωχός. Και νομίζω ότι σου ταιριάζουν εκείνοι οι λόγοι της Γραφής: «τα όρια του κλήρου μου έπεσαν εις τα πιο καλά χωράφια και δι’ αυτό με ευχαριστεί πάρα πολύ η κληρονομία μου»(6). Και δεν θα παραλείψω να είπω ότι οι πολυάριθμες πόλεις και τα πλέον πολυάριθμα ποίμνια δεν έχουν τίποτε περισσότερο από ημάς τους ολίγους, οι οποίοι καταγόμεθα από την πιο μικράν από τας φυλάς του Ισραήλ, από τας ελαχίστας χιλιάδας της φυλής Ιούδα, από την ασήμαντον μεταξύ των πόλεων Βηθλεέμ, εις την οποίαν γεννάται ο Χριστός(7), ο οποίος από τώρα και από την αρχήν έχει γίνει κατανοητός καλώς και του αποδίδεται σεβασμός από εκείνους οι οποίοι υψώνουν τον Πατέρα και συνανυψώνουν μαζί του τον Υιόν και συνδοξάζουν το Άγιον Πνεύμα. Ούτοι διαθέτουν ομοψυχίαν, πιστεύουν το ίδιο πράγμα(8) και ούτε αφαιρούν ούτε προσθέτουν τίποτε εις την Τριάδα, ούτε την διαιρούν όπως κάνουν εκείνοι οι οποίοι κακώς διαιρούν και μετρούν την θεότητα και ισχυρίζονται ότι το εν πρόσωπον είναι ανώτερο από τα άλλα και με τον τρόπον αυτόν μειώνουν και καθυβρίζουν ολόκληρον την Τριάδα.

7. Σεις δε, εάν μου επιτρέπετε, ο αγρός μου, η άμπελός μου, τα σπλάγχνα μου(9), ή, καλύτερα του κοινού πατρός μας, τους οποίους έχει γεννήσει ούτος εις τον Χριστόν δια του Ευαγγελίου(10), ας εντρέπεσθε και εμέ, όπως είναι δίκαιον, ο οποίος επροτίμησα εσάς από ο,τιδήποτε άλλο. Εσείς είσθε μάρτυρες και εκείνοι οι οποίοι μου ανέθεσαν την αρχηγία ή την υπηρεσίαν αυτήν. Και αν οφείλονται περισσότερα εις εκείνον ο οποίος έχει αγαπήσει περισσότερον(11), πώς θα μετρήσω την αγάπη την οποία μου οφείλετε δια την ιδικήν μου; Πρέπει να εντρέπεσθε δε περισσότερον τους εαυτούς σας και την εικόνα την οποία σας έχουν εμπιστευθεί, και εκείνον ο οποίος σας την ενεπιστεύθη, και τα πάθη του Χριστού, και τα ελπίδας αι οποίαι πηγάζουν από αυτά, διατηρούντες την πίστην την οποίαν έχετε παραλάβει και με την οποίαν έχετε ανατραφεί, και με την οποίαν σώζεσθε και έχετε καθήκον να σώζετε και άλλους. Διότι δεν ημπορούν πολλοί – αυτό το γνωρίζετε καλά – να καυχηθούν όπως εσείς. Ευσέβεια δε δεν είναι το να ομιλείτε συχνά δια τον Θεόν, αλλά το να είσθε διατεθειμένοι να σωπαίνετε περισσότερον. Διότι η γλώσσα, όταν δεν κατευθύνεται από την λογικήν, είναι εκείνη η οποία προξενεί τα περισσότερα ολισθήματα εις τους ανθρώπους. Και να πιστεύετε ότι η ακοή είναι πάντοτε πιο ακίνδυνη από τον λόγον και ότι είναι πιο ευχάριστο να μαθαίνει κανείς κάτι παρά να διδάσκει δια τον Θεόν, αφήνοντες την λεπτομερεστέραν εξέτασιν των πραγμάτων αυτών εις εκείνους οι οποίοι έχουν ως έργον των να ομιλούν. Εσείς δε ας δείχνετε μεν με τον λόγον ολιγοτέραν ευσέβειαν και περισσοτέραν με τα έργα, και με την τήρηση των εντολών καλύτερα, παρά με το να θαυμάζετε τον νομοθέτην και να επιδεικνύετε με λόγους την αγάπην σας. Αποφεύγετε την κακίαν και επιδιώκετε την αρετήν, διακρινόμενοι δια τον πνευματικόν σας ζήλον(12), ακολουθούντες το Πνεύμα, λαμβάνοντες από αυτό την γνώσιν και χρησιμοποιούντες αυτό ως θεμέλιον την πίστην και όχι ξύλα, ή χόρτα, ή καλάμια(13) (υλικά χωρίς αντοχή τα οποία εύκολα καταστρέφονται, όταν θα δοκιμασθούν τα έργα μας από την φωτιά ή όταν θα καθαρισθούν), αλλά χρυσόν, άργυρον και πολυτίμους λίθους, υλικά τα οποία διατηρούνται και αντέχουν.

8. Αυτά να πράττετε και με αυτά ας μας τιμάτε, είτε είμεθα παρόντες, είτε είμεθα απόντες, είτε χρησιμοποιούντες τους λόγους μας, είτε κάνοντες κάτι άλλο προτιμότερον. Και ας γίνεσθε τέκνα του Θεού καθαρά και αμόλυντα, εις το μέσον γενεάς κακής και διεστραμμένης(14). Και ας μη περιπλέκεσθε μέσα εις τα δίκτυα των ασεβών οι οποίοι σας περικυκλώνουν, ούτε να περισφίγγεσθε από τα πολλά προσωπικά σας αμαρτήματα(15), ούτε να καταπνίγεται ο λογισμός σας από τας βιοτικάς φροντίδας και να γίνεσθε άκαρποι(16). Αλλά να πορεύεσθε την βασιλικήν οδόν(17), χωρίς να αποκλίνετε ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τα αριστερά, και να οδηγείσθε από το Πνεύμα ανάμεσα από την στενή πύλη, ωσάν να ήταν φαρδεία. Έτσι η θέση σας θα είναι καλή και εδώ και κατά την εκεί κρίσιν, δια της δυνάμεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών, εις τον οποίον ανήκει η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν!

*********************** **********************

1. Σε ορισμένους κώδικες ο πλήρης τίτλος του λόγου είναι διαφορετικός. «Προς τους καλέσαντας εν τη αρχή του πρεσβυτέρου και μη απαντήσαντας εν τω Πάσχα», ή «Προς τους καλέσαντας εν τη αρχή και μη απαντήσαντας μετά το γενέσθαι πρεσβύτερον» (Προς εκείνους οι οποίοι με εκάλεσαν εις το αξίωμα, αλλά δεν έσπευσαν να με προϋπαντήσουν μετά την χειροτονία μου εις πρεσβύτερον), ο οποίος είναι οπωσδήποτε σαφέστερος. Ο τίτλος της PG, παρά ταύτα, διατηρείται ως ποιητικότερος.

2. Βλ. Ησ. 1, 14.

3. Ο Γρηγόριος αναφέρεται εις τους λόγους του Κυρίου κατά την β΄ Παρουσίαν (Ματθ. 25, 35).

4. Λουκ. 14, 16 κ.ε., Ματθ. 22, 2 κ.ε.

5. Ο Γρηγόριος απευθύνει τους λόγους τούτους προς τον πατέρα του, όπως σημειώνεται και εις το περιθώριον ενός κώδικα: «Τούτο προς τον πατέρα φησί».

6. Ψαλμ. 15, 6.

7. Ματθ. 2, 1κ.ε.

8. Βλ. Φιλιπ. 2, 2.

9. Φιλ. 12.

10. Πρβλ. Α΄ Κορ. 4, 15.

11. Βλ. Λουκ. 7, 47.

12. Ρωμ. 12, 11.

13. Βλ. Α΄ Κορ. 3, 11-12.

14. Φιλιπ. 2, 15.

15. Βλ. Παροιμ. 5, 22.

16. Ματθ. 13, 22.

17. Αριθμ. 21, 22.

Πηγή: orthodoxanswers

Γιατί στην τελετή του Γάμου μνημονεύεται ο Άγιος Προκόπιος;

Γιατί στην τελετή του Γάμου μνημονεύεται ο Άγιος Προκόπιος;

Ο άγιος Προκόπιος παρουσιάζεται κατά το όνομα του, ως τρόπον τινά η ενσάρκωση της προκοπής και ευχή για προκοπή. Ότι λέγεται με λόγια στην τελευταία ευχή ευλογίας:

“Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνέυμα, η Παναγία…Τριάς…παράσχοι υμίν…προκοπήν βίου και πίστεως…”, λέγεται στην απόλυση με ένα εποπτικότερο και λαϊκότερο τρόπο, με την μνημόνευση της Προκοπής του αγίου.

Μας ξενίζει ίσως το λαϊκότροπο του πράγματος, αλλά η θεία λατρεία δεν είναι αμέτοχη του λαϊκού αυτού στοιχείου. Δεν προορίζεται μόνον για τους λογίους, αλλά και για τον πολύ λαό του Θεού. Υπάρχει περιθώριο να το δουν οι λογιότεροι με περισσότερη συμπάθεια και κατανόηση.

Εξ άλλου η περίπτωση του αγίου Προκοπίου είναι ιδιάζουσα και και ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Κατά το συναξάριο του, το όνομα “Προκόπιος” του ΄δωσε ο Κύριος κατά την εμφάνιση Του σ’αυτόν κατά την διάρκεια του μαρτυρίου του:”Ουκ ετι συ Νεανίας (αυτό ήταν το όνομα του μάρτυρος), αλλά Προκόπιος έτη φερωνύμος καλούμενος. Ίσχυε τοιγαρούν και ανδρίζου, προκόπτων γαρ προκόψεις…”

Από τους ιερούς υμνογράφους εγκωμιάζεται ως “προκόπτων εν Θεώ” (δοξαστικό αίνων) ή “τη πίστει προκόπτων” (κοντάκιο - οίκος) ή “φερωνύμος προκόπτων” (εξαποστειλάριο). Στο πρώτο δε ιδιόμελο των στιχηρών των αίνων, χαρακτηριστικά συσχετίζεται προς την προκοπή των πιστών:”ως προκόπτων εν Θεώ, πάντας πρέσβευε, αθλοφόρε, προκόπτειν εν αυτή…εν θεαρέστοις οδοίς και θείαις πράξεσιν ευαρεστούντας αυτώ” Ειδικά δηλαδή στο να θεωρηθεί ο άγιος Προκόπιος ταυτόσημος με την προκοπή συντρέχουν όλοι οι ανωτέρω λόγοι: το όνομα του, το συναξάριο του, η λαϊκή ευσέβεια και η ιερή υμνογραφία…

Ι.Μ. Φουντούλη: “Απαντήσεις εις Λειτουργικάς Απορίας”

Πηγή: orthodoxanswers.gr

Στην Καινή Διαθήκη έχουμε αναφορές για τους αγγέλους και την ύπαρξη τους;

Στην Καινή Διαθήκη έχουμε αναφορές για τους αγγέλους και την ύπαρξη τους;

Η ύπαρξη των αγγέλων είναι πιστοποιημένη τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη. Βέβαια στην Καινή Διαθήκη οι αναφορές είναι περισσότερες. Ας τις δούμε: 

Ματθ. (α, 20)

Ταύτα δε αυτού ενθυμηθέντος ιδού άγγελος Κυρίου κατ΄ όναρ εφάνη αυτώ λέγων· Ιωσήφ υιός Δαυΐδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου· το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου·

Ματθ. (α, 24)

Διεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού,

Ματθ. (β, 13)

Αναχωρησάντων δε αυτών ιδού άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ΄ όναρ τω Ιωσήφ λέγων· εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι· μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό.

Ματθ. (β, 19)

Τελευτήσαντος δε του Ηρώδου ιδού άγγελος Κυρίου κατ΄ όναρ φαίνεται τω Ιωσήφ εν Αιγύπτω

Ματθ. (κη, 2)

και ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού,

Ματθ. (κη, 5)

αποκριθείς δε ο άγγελος είπε ταις γυναιξί· μη φοβείσθε υμείς· οίδα γαρ ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε·

Ματθ. (δ, 6)

και λέγει αυτώ· ει υιός ει του Θεού, βάλε σεαυτόν κάτω· γέγραπται γαρ ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου, και επί χειρών αρούσί σε, μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου.

Ματθ. (δ, 11)

Τότε αφίησιν αυτόν ο διάβολος, και ιδού άγγελοι προσήλθον και διηκόνουν αυτώ.

Ματθ. (ιγ, 39)

ο δε εχθρός ο σπείρας αυτά εστίν ο διάβολος· ο δε θερισμός συντέλεια του αιώνος εστίν· οι δε θερισταί άγγελοί εισιν.

Ματθ. (ιγ, 49)

ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος. εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων

Ματθ. (ιη, 10)

Οράτε μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων· λέγω γαρ υμίν ότι οι άγγελοι αυτών εν ουρανοίς δια παντός βλέπουσι το πρόσωπον του πατρός μου του εν ουρανοίς.

Ματθ. (κβ, 30)

εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται, αλλ΄ ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισί.

Ματθ. (κδ, 36)

Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος.

Ματθ. (κε, 31)

Όταν δε έλθη ο υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ΄ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού,

Ματθ. (ιστ, 27)

μέλλει γαρ ο υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού.

Ματθ. (κστ, 53)

ή δοκείς ότι ου δύναμαι άρτι παρακαλέσαι τον πατέρα μου, και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;

Λουκ. (α, 11)

ώφθη δε αυτώ άγγελος Κυρίου εστώς εκ δεξιών του θυσιαστηρίου του θυμιάματος.

Λουκ. (α, 13)
είπε δε προς αυτόν ο άγγελος· μη φοβού, Ζαχαρία· διότι εισηκούσθη η δέησίς σου, και η γυνή σου Ελισάβετ γεννήσει υιόν σοι, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην·

Λουκ. (α, 19)
και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτώ· εγώ ειμί Γαβριήλ ο παρεστηκώς ενώπιον του Θεού, και απεστάλην λαλήσαι προς σε και ευαγγελίσασθαί σοι ταύτα·

Λουκ. (α, 26)
Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, η όνομα Ναζαρέτ,

Λουκ. (α, 28)
και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε· χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξίν.

Λουκ. (α, 30)
και είπεν ο άγγελος αυτή· μη φοβού, Μαριάμ· εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ.

Λουκ. (α, 35)
και αποκριθείς ο άγγελος είπεν αυτή· Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διο και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού.

Λουκ. (α, 38)
είπε δε Μαριάμ· ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου. και απήλθεν απ΄ αυτής ο άγγελος.

Λουκ. (β, 9)και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς και δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν.

Λουκ. (β, 10)
και είπεν αυτοίς ο άγγελος· μη φοβείσθαι. ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ,

Λουκ. (κβ, 43)
ώφθη δε αυτώ άγγελος απ΄ ουρανού ενισχύων αυτόν.

Λουκ. (β, 15)και εγένετο ως απήλθον απ΄ αυτών εις τον ουρανόν οι άγγελοι, και οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους· διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο ο Κύριος εγνώρισεν ημίν.

Λουκ. (δ, 10)
γέγραπται γαρ ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε,

Λουκ. (κ, 36)
ούτε γαρ αποθανείν έτι δύνανται· ισάγγελοι γαρ εισί και υιοί εισί του Θεού, της αναστάσεως υιοί όντες,

Λουκ. (θ, 26)

ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους, τούτον ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται όταν έλθη εν τη δόξη αυτού και του πατρός και των αγίων αγγέλων.

Λουκ. (ιβ, 8)

Λέγω δε υμίν· πας ος αν ομολογήση εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο υιός του ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού·

Λουκ. (ιβ, 9)

ο δε αρνησάμενός με ενώπιον των ανθρώπων απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού.

Λουκ. (ιε, 10)

ούτω, λέγω υμίν, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι.

Λουκ. (ιστ, 22)

εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ· απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη.

Ιωαν. (α, 52)

και λέγει αυτώ· αμήν αμήν λέγω υμίν, απ΄ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα, και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον υιόν του ανθρώπου.

Ιωαν. (ε, 4)

άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ· ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν του ύδατος υγιής εγίνετο ω δήποτε κατείχετο νοσήματι.

Ιωαν. (ιβ, 29)

ο ουν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγε βροντήν γεγονέναι· άλλοι έλεγον· άγγελος αυτώ λελάληκεν.

Ιωαν. (κ, 12)

ως ουν έκλαιε, παρέκυψεν εις το μνημείον και θεωρεί δύο αγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους, ένα προς τη κεφαλή και ένα προς τοις ποσίν, όπου έκειτο το σώμα του Ιησού.

Μαρκ. (α, 2)

Ως γέγραπται εν τοις προφήταις, ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου·

Μαρκ. (α, 13)

και ην εκεί εν τη ερήμω ημέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος υπό του σατανά, και ην μετά των θηρίων, και οι άγγελοι διηκόνουν αυτώ.

Μαρκ. (ιβ, 25)

όταν γαρ εκ νεκρών αναστώσιν, ούτε γαμούσιν ούτε γαμίζονται, αλλ΄ εισίν ως άγγελοι οι εν τοις ουρανοίς,

Μαρκ. (ιγ, 27)

και τότε αποστελεί τους αγγέλους αυτού και επισυνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ΄ άκρου της γης έως άκρου του ουρανού.

Μαρκ. (ιγ, 32)Περί δε της ημέρας εκείνης ή της ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι εν ουρανώ, ουδέ ο υιός, ει μη ο πατήρ.

Μαρκ. (η, 38)

ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων.

Επίσης πάμπολλες αναφορές έχουμε στις πράξεις των αποστόλων καθώς και στην αποκάλυψη του Ιωάννου.

Πηγή: orthodoxanswers.gr

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ!

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ή ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ!

του κ. Κων/νου Παπαχριστοδούλου, Προέδρου του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.
 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 42

Το 1993 η Ε΄ «Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας» κατάρτιζε και δημοσίευε κατάλογο με 129 ασυμβίβαστες προς την Ορθόδοξη πίστη, ομάδες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Το ίδιο επανέλαβε και η Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη το 1995 με 422 ομάδες.Τέτοιοι κατάλογοι έχουν συνταχθεί σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπως από το Κοινοβούλιο του Βελγίου, την Γαλλική Εθνοσυνέλευση, το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Γαλλίας τελευταία, κ. ά.

Έγινε έκτοτε έκδηλη η αντίδραση και η πολεμική εναντίον της Εκκλησίας, όχι μόνον από τους άμεσα θιγομένους αλλά και από πολλούς όψιμους «προοδευτικούς» κύκλους. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και διώκονται όσοι δεν είναι χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μία προσεκτική όμως ανάγνωση στην εισαγωγική έκθεση του περίφημου αυτού καταλόγου, αποδεικνύει ότι η σύνταξή του αποτελεί σαφώς την έκφραση αγωνίας της ποιμένουσας Εκκλησίας για τους κινδύνους που εγκυμονούν στους πιστούς οι παραπλανητικές και, εν πολλοίς, ξένες προς την Ορθόδοξη πίστη, διδασκαλίες των ομάδων αυτών. Υπογραμμίζεται εκεί, ακόμη, ότι «δεν εκφράζει ουδεμία κοινωνική ή άλλη μείωση των μελών τους· δεν υποδηλώνει μισαλλοδοξία ή διάκριση», αλλά αποβλέπει στην ενημέρωση κάθε πολίτη, «ώστε η επιλογή του να είναι συνειδητή και ελεύθερη».

Η κατάρτιση ενός καταλόγου για την ενημέρωση του Ορθοδόξου Πληρώματος κατέστη αναγκαία, καθόσον αποτελεί πάγια τακτική των παραθρησκευτικών ομάδων να εμφανίζονται μεποικίλα προσωπεία(φιλοσοφικά, μεταφυσικά, επιστημονικά, εναλλακτικής ιατρικής κ. ά.) ακόμη και Ορθόδοξα, προκειμένου να παγιδεύουν με ευκολία τους μελλοντικούς πιστούς τους. Μερικοί μάλιστα δεν διστάζουν να διδάσκουν ότι μπορεί κάποιος να είναι χριστιανός Ορθόδοξος και ταυτόχρονα να εξασκεί και τις πρακτικές εντός της οργάνωσης. Φαίνεται έτσι, πολύ φυσικό να εκκλησιάζεται κανείς, να κοινωνεί και ταυτόχρονα να πιστεύει στη μετενσάρκωση ή να κάνει διαλογισμό, διδασκαλίες και πρακτικές απολύτως ξένες προς την Ορθοδοξία. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ποιος λοιπόν θα είχε το δικαίωμα να μιλήσει γι' αυτήν την αντινομία, εκτός από την Εκκλησία; Μήπως η Εκκλησία από τους πρώτους αιώνες της ύπαρξής της δεν οριοθετούσε την πίστη απέναντι σε κάθε είδους παρέκκλιση; Και ποιος είναι ο μόνος αρμόδιος να πει τι είναι Ορθόδοξο και τι όχι, παρά μόνον η Εκκλησία; Μπορεί λοιπόν και πρέπει η Εκκλησία από ποιμαντική ανάγκη να προφυλάξει τουλάχιστον τα δικά της μέλη από την πλάνη και αυτό μόνο έκανε καταρτίζοντας ένα κατάλογο με ομάδες, οι διδασκαλίες των οποίων, όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την Ορθόδοξη πίστη αλλά, εν πολλοίς, την αναιρούν. Αποτελεί επίσης δικαίωμα της Εκκλησίας να διατηρεί ειδική Γραμματεία που να ασχολείται, να ερευνά και να αποφαίνεται για το Ορθόδοξο ή μη των διδασκαλιών μιας τέτοιας ομάδας και να εισηγείται ανάλογα στο ανώτατο διοικητικό όργανό της την Ιερά Σύνοδο.Βεβαίως, σύμφωνα με την πρακτική άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, θα έπρεπε να έχουν συσταθεί και Κρατικές αρμόδιες Αρχές, που να ασχολούνται με τον κοινωνικό χαρακτήρα του προβλήματος (βλέπε Γαλλία, Γερμανία κ.λ.π.).

Η μόνιμη επωδός των ομάδων αυτών είναι ότι καταπατούνται δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα για θρησκευτική ελευθερία από πλευράς οιουδήποτε τολμά να ασκεί κριτική στις δραστηριότητες και τις πρακτικές τους. Έτσι καταφεύγουν πολλές φορές στα όργανα της Πολιτείας και της Δικαιοσύνης, προκειμένου να καταπνίξουν κάθε φωνή που θα αμφισβητούσε την αυθεντία τους. Θα ήταν όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον να γίνουν γνωστά στην κοινή γνώμη ο τρόπος, η μεθοδολογία, οι πρακτικές και οι διδασκαλίες που χρησιμοποιούν οι ομάδες αυτές για να δημιουργήσουν απόλυτα εξαρτημένους ανθρώπους, όπου ακόμα και η σκέψη εξουδετερώνεται, ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει βλαπτικά για το συμφέρον της οργάνωσης. Οι μαρτυρίες είναι πολλές κυρίως από θύματα που εγκαταλείπουν τις ομάδες αυτές αρκεί όμως και μια απλή ανάγνωση των κειμένων που διδάσκονται σ΄ αυτές ώστε να πεισθεί κανείς για του λόγου το αληθές. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να κατηγορείται η Εκκλησία για καταπάτηση της θρησκευτικής ελευθερίας όταν αποδεικνύεται και μέσα από πλήθος δικαστικών αποφάσεων, ότι αυτοί που κυρίως καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και εξαφανίζουν κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι οι ομάδες αυτές;
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις δόθηκε μετά τη δημοσίευση στον ημερήσιο Τύπο, ενός Δελτίου Τύπου από το Ελληνικό παράρτημα της Διεθνούς Αμνηστίας με τίτλο: «Ελλάδα: Η δίκη του Καθηγητή Τάκι Αλεξίου».

Για κάποιον που γνωρίζει πρόσωπα και γεγονότα, είναι σαφές ότι το εν λόγω Δελτίο Τύπου παραπλανά την κοινή γνώμη. Μήπως άραγε το Δελτίο Τύπου είναι κατευθυνόμενο και από τον ίδιο τον κ. Αλεξίου; Μέσα από το Δελτίο γίνεται προσπάθεια να φανεί ότι διώκονται οι ιδέες και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του κ. Αλεξίου (σεΐχη και Δερβίση του τάγματος των Mevlevi) και κατ' επέκταση το έργο και η φιλοσοφία τουΜεβλανά Τζελαλεντίν Ρούμι. Εγκαλείται δε η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων γιατί καταγράφει σε κατάλογο ως ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη πίστη την «Επιτροπή Ρούμι Ελλάδος». Εδώ θα πρέπει να ακουστούν μερικές αλήθειες προκειμένου νά μπουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση:

1) Η Εκκλησία ποτέ δεν εδίωξε πρόσωπα γιατί είχαν άλλου είδους θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Ιδιαίτερα ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, στις χιλιάδες των σελίδων που έγραψε, ποτέ δεν αναφέρθηκε υποτιμητικά για κανένα πρόσωπο. Η κριτική ήταν πάντα για το περιεχόμενο των διδασκαλιών και για τις μεθοδεύσεις που οδηγούσαν ανθρώπους στην εξάρτηση και την εξαφάνιση της κριτικής σκέψης.

2) Δεν θα μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε ίσως το λογοτεχνικό ύψος των έργων του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρούμι. Γι' αυτό υπάρχουν άλλοι ειδικοί. Σημασία έχει όμως ποιες θρησκευτικής τάξεως αλήθειες προκύπτουν από τα έργα του, αν αυτές συμβιβάζονται με την Ορθόδοξη πίστη και τέλος με ποιο τρόπο γίνεται χρήση τους από τους λεγόμενους «Δασκάλους». Σημειώνουμε δε ότι ακόμα και τα ιερότερα κείμενα, όπως αυτά της Αγίας Γραφής με την «κατάλληλη ερμηνεία», δηλαδή την παρερμηνεία, μπορεί να οδηγήσουν ανθρώπους στην εξάρτηση, την χειραγώγηση, την τρέλα, ακόμα και στο θάνατο.
 

Read more:http://www.egolpion.net/7D67FA9D.el.aspx#ixzz2kVgzncEd

Έρχονται Χριστούγεννα!

Posted by Ava Babili | Sun, 06-12-2009

• Best of

• Μακροφωτογραφία

8

Και επειδή αυτά είναι τα πρώτα Χριστούγεννα του WOOZ.gr και επειδή τα Χριστούγεννα είναι ένας παράδεισος για τους φωτογράφους, σκοπεύουμε να τα γιορτάσουμε και να τα γιορτάσουμε ΠΟΛΥ. Μέχρι να περάσουν, λοιπόν, οι γιορτές, μην περιμένετε από μένα εμβριθείς αναλύσεις τεχνικών, τεχνοτροπιών και άλλων συναφών. Απλά, ελάτε να γιορτάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα, ξεκινώντας με τη συλλογή των στολιδιών μας.

"Περασμένα Χριστούγεννα" του tifastrife7

"Ασήμι και Χρυσάφι" του Cher12861

"Advent" του anadelmann

Σημείωση: Το Advent, έθιμο της κεντρικής Ευρώπης, είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο όμορφο χριστουγεννιάτικο έθιμο, γιατί σου επιτρέπει να αρχίσεις να γιορτάζεις σχεδόν ένα μήνα πριν από την έλευση των Χριστουγέννων (Advent σημαίνει έλευση)! Κέντρο του εθίμου αυτού είναι ένα χριστουγεννιάτικα στολισμένο στεφάνι με τέσσερα κεριά. Την Κυριακή της τέταρτης εβδομάδας πριν από τα Χριστούγεννα, η οικογένεια ανάβει το πρώτο κερί του στεφανιού και αρχίζει να ετοιμάζεται για τα Χριστούγεννα με τα κατάλληλα γλυκά και τραγούδια. Την επόμενη Κυριακή, στο στεφάνι καίνε δύο κεριά και ούτω καθεξής.

"Μένουν δέκα ημέρες!" του Mukumbura

"Μπλε Χριστούγεννα!" του TM23

"Χριστουγεννιάτικη Διακόσμηση" του Antoine Vu

"Χριστουγεννιάτικος στολισμός στο Yurakucho, Tokyo" του kamoda

"Χριστουγεννιάτικες μπάλες" του Darac

"Noël" του Michel Craipeau

"Χριστούγεννα με αγάπη" του krisdecurtis

"Christmas Ball-keh" του tochis

"Χριστουγεννιάτικη σκηνή" της Julie1226

"Kringlewood Farms" του Michael Summers

"Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση" του Mik2mei

"Χριστουγεννιάτικο δώρο" της MarieMagenta

"Χριστουγεννιάτικη Διακόσμηση II" του lolipopsical

"Χριστουγεννιάτικο ξωτικό" του tifastrife7

"Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση" του Racketman

"Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση 2008" του bwanot

"Merry Croak-mas" του William Bullimore